Herkese merhaba, ben Hande. 19 yıldır MS hastasıyım. 13 yaşındayken günlerce durmaksızın süren baş dönmesi, kusma, yüzümün yarısındaki felç, konuşma ve yürüme bozukluklarını takiben MS teşhisimi aldım.. Ardından 6 yıl içinde 5 büyük atak geçirdim ve günlerce hastanede yattım, toplamda aylar sürecek şekilde hayattan tamamen koptum. Şimdi 32 yaşındayım, 19 yıl boyunca MS bir parçam olarak büyüdüm. Günlük hayatımı çokça etkilese de, MS’ten öncesine göre çok daha mutluyum.. Kendim olmaktan daha büyük keyif alıyorum, her günde parlayan bir şey buluyorum ve doğanın güzelliğine daha çok minnettarım 🙏

Son iki yıldır hayatımda bolca düzenleme yapıyorum. Bir nevi evimi yeniden dekore ediyorum.. Beni mutsuz eden şeyleri atıyorum, yerine mutlu ve huzurlu kılacakları koymaya çalışıyorum.. İşimden ayrıldım, yüksek lisansa başladım, yeteneklerimi sivrileştiren 3 ayrı işte serbest çalışıyorum. Ayrıca fizik tedaviye, dikiş kursuna ve yogaya başladım.. Çok yoğun gözükse de mutlu olduğum için her bir kalem MS’ime, dolayısıyla bana ilaç gibi geliyor.

Geçtiğimiz günlerde bedenimle de barış sağladığım bir yol açıldı önümde: YOGA dersimizde öz beden saygısı üzerine odaklandık. Bedenimizde sevdiğimiz ve sevmediğimiz kısımları -nedenleriyle beraber- bir kağıda yazmamız gerekiyordu. Başlamadan önce bedenimde hiçbir yerimi sevmediğimi düşünüyordum -her zamanki gibi-. Ama yazmaya başladıkça aslında sevdiğim ve minnettar olduğum çok fazla uzvum olduğunu gördüm. Bedenimde beni en çok üzen şey: lipoatrofilerim! 13 yıldır copaxone kullanıyorum ve yan etki olarak enjeksiyonu yaptığım yerlerdeki yağ dokularım eriyor, ayrıca kırmızı ve mor izler kalıyor. Şimdiye kadar, bu hasarlarımdan hep utandım, sakladım, fotoğraflardan kestim ya da bolca filtre kullandım. Ama bu kendine dönüş yolculuğu bana yeni bir şey farkettirdi: Bedenime ne kadar saygı ve minnet duymam gerektiğini… Bu nedenle de ilk defa ama son defa değil, bütün hasarlarımın açıkça belli olduğu bir fotoğraf paylaştım sosyal medyada… Benim için çok büyük bir adımdı. Ama aydınlanmam gereken şey çok basitti asılında: Copaxone -yani benim için doğru ilaç- olmasaydı şu anda yürüyemiyor, konuşamıyor, gülemiyor, bu satırları yazamıyor olabilirdim… Canım yoga hocama bana bunu farkettirdiği için, MS’e de bizi buluşturduğu ve beni daha iyi ve mutlu bir insana dönüştürdüğü için teşekkür ederim 🙏

Evet MS olabiliriz. Ama unutmamalıyız ki hayatın zorluklarını -belki başka türlü- ama herkes kadar yaşıyoruz… Yaralarımız bizi düşürse de daha güçlü kaldırması dileğiyle…

Hande Gündüz